O produkcie
Ranigast FAMOTYDYNA to nowoczesny H2 bloker należący do "3. generacji"*. Jest to lek skutecznie hamujący wydzielanie kwasu solnego w żołądku, i jest stosowany głównie w krótkotrwałym, objawowym leczeniu dolegliwości żołądkowych, które nie są związane z chorobą organiczną przewodu pokarmowego. Należą do nich takie problemy jak niestrawność, zgaga i nadkwaśność.
- Zmniejsza produkcję kwasu solnego w żołądku
- Blokuje receptory H2 w żołądku odpowiedzialne za wyzwalanie procesu produkcji kwasu
- Początek działania po 60-90 minutach
- Utrzymanie działania do 12 godzin
- Mniej interakcji z innymi lekami vs H2
- Blokery (stosowane wcześniej) i PPI
*Nowoczesny H2-bloker – famotydyna to H2-bloker „3. generacji”. Wykazuje 8-krotnie silniejsze hamowanie wydzielania kwasu solnego w żołądku, niż ranitydyna (możliwość stosowania niższych dawek leku) oraz mniej interakcji lekowych vs H2-blokery stosowane wcześniej. Bez ryzyka obecności nitrozoamin.
Stosowanie leku
Doustnie. Dorośli. W przypadku wystąpienia objawów niestrawności: 1 tabl. na dobę. W razie nawrotu dolegliwości: 1 tabl. 2 razy na dobę. Dobowa dawka leku nie powinna być większa niż 40 mg (2 tabl.). Leku nie należy stosować dłużej niż 2 tyg. Jeśli dolegliwości nie ustępują po 2 tyg. leczenia, należy bezzwłocznie zweryfikować diagnozę.
Wskazania
Krótkotrwałe objawowe leczenie dolegliwości żołądkowych niezwiązanych z chorobą organiczną przewodu pokarmowego, takich jak: niestrawność, zgaga, nadkwaśność.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Stwierdzona nadwrażliwość na inne leki z grupy antagonistów receptorów H2w wywiadzie (nadwrażliwość krzyżowa). Niewydolność nerek.
Skład
1 tabl. powl. zawiera 20 mg famotydyny. Preparat zawiera czerwień koszenilową (E124).
Ostrzeżenia i środki ostrożności
Leczenie antagonistami receptora histaminowego H<sub>2</sub>, w tym m.in. famotydyną, może maskować objawy raka żołądka i opóźniać właściwe rozpoznanie. W przypadku występowania jakichkolwiek niepokojących objawów (np. nawracających wymiotów, wymiotów krwistych lub smolistych stolców) należy skontaktować się z lekarzem, aby wykluczyć obecność zmian nowotworowych. Zaleca się także zasięgnięcie porady lekarza przed przyjęciem leku przez następujących pacjentów: pacjenci w średnim wieku lub w podeszłym wieku z objawami niestrawności, które wystąpiły po raz pierwszy lub u których objawy te uległy zmianie w ostatnim czasie; pacjenci z trudnościami z przełykaniem, długotrwałym bólem brzucha lub niezamierzoną utratą masy ciała w połączeniu z objawami niestrawności. Jeśli dolegliwości nie ustępują po 14 dniach leczenia, należy bezzwłocznie zweryfikować diagnozę. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może występować zwiększenie stężenia leku w surowicy krwi; famotydyna nie jest odpowiednia dla pacjentów z zaburzeniami czynności nerek pozostających bez opieki medycznej. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania leku u dzieci nie zostały zbadane. U pacjentów w podeszłym wieku nie obserwowano wzrostu częstości występowania lub zmiany rodzaju działań niepożądanych leku. Nie jest wymagana modyfikacja dawki tylko ze względu na wiek. Preparat zawiera czerwień koszenilową, która może powodować reakcje alergiczne.
Ciąża i karmienie piersią
Nie zaleca się stosowania famotydyny w czasie ciąży. Lek może być stosowany w okresie ciąży tylko w przypadku bezwzględnej konieczności. Przed podjęciem decyzji o podaniu famotydyny w czasie ciąży, lekarz powinien ocenić potencjalne korzyści w stosunku do ewentualnego ryzyka wynikającego z jej stosowania. Kobiety karmiące piersią powinny zaprzestać stosowania famotydyny lub karmienia piersią, gdyż famotydyna przenika do mleka kobiecego.
Stosowanie innych leków
Famotydyna nie wykazuje klinicznie ważnych interakcji. Nie wchodzi w interakcje z lekami metabolizowanymi przez układ enzymatyczny cytochromu P-450 (np. warfaryna, teofilina, fenytoina, diazepam, propranolol, aminofenazon, fenazon). Pokarm może w niewielkim stopniu zmniejszyć biodostępność famotydyny, co nie ma znaczenia klinicznego. Badania nie wykazały spodziewanego zwiększenia stężenia alkoholu we krwi po jego spożyciu. Zmiany pH treści żołądkowej mogą wpływać na biodostępność niektórych leków skutkując zmniejszeniem wchłaniania atazanawiru. Wchłanianie ketokonazolu i itrakonazolu może zostać zmniejszone. Ketokonazol należy podawać na 2 h przed podaniem famotydyny. Leki zobojętniające kwas solny w żołądku mogą zmniejszać wchłanianie famotydyny i prowadzić do obniżenia jej stężenia w surowicy - famotydynę należy przyjmować na 1-2 h przed podaniem leków zobojętniających kwas solny w żołądku. Podanie probenecydu może opóźnić eliminację famotydyny. Należy unikać jednoczesnego podawania famotydyny i probenecydu. Należy unikać jednoczesnego podawania sukralfatu w ciągu 2 h po podaniu famotydyny. Istnieje ryzyko utraty skuteczności węglanu wapnia jako środka wiążącego fosforany u pacjentów poddawanych hemodializie, jeśli podaje się go jednocześnie z famotydyną.
Działania niepożądane
Często: ból głowy, zawroty głowy, zaparcia, biegunka. Niezbyt często: anoreksja, zaburzenia smaku, suchość w jamie ustnej, nudności i (lub) wymioty, uczucie dyskomfortu lub pełności w jamie brzusznej, wzdęcia, wysypka, świąd, pokrzywka, zmęczenie. Bardzo rzadko: pancytopenia, leukopenia, trombocytopenia, agranulocytoza, neutropenia, reakcje nadwrażliwości (anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli), przemijające zaburzenia psychiczne (w tym depresja), stany lękowe, pobudzenie, dezorientacja, splątanie i omamy, spadek libido, bezsenność, drgawki, napady padaczkowe typu "grand mal" (zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek), parestezje, senność, blok przedsionkowo-komorowy po dożylnym podaniu antagonisty receptora H2, wydłużenie odcinka QT (zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek), śródmiąższowe zapalenie płuc (czasami prowadzące do zgonu), zaburzenia aktywności enzymów wątrobowych, zapalenie wątroby, żółtaczka cholestatyczna, nadmierne wypadanie włosów, zespół Stevensa-Johnsona/toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (czasem ze skutkiem śmiertelnym), bóle stawów, kurcze mięśni, impotencja, ucisk w klatce piersiowej. Obserwowano rzadkie przypadki ginekomastii jednak w kontrolowanych badaniach klinicznych częstość jej występowania nie była większa niż u pacjentów otrzymujących placebo.
